Σήμερα έφυγε ο Παναγιώτης ,έφυγε χωρίς κλάψα μόνο με αγάπη όπως ακριβώς έζησε.
Τον Παναγιώτη τον γνώρισα μέσα από τις εκπομπές του στο ραδιόφωνο γέλαγα και σκεφτόμουνα πόσο γαμώ τους τύπους πρέπει να είναι.
Όταν τον γνώρισα κατάλαβα πόσο έξω είχα πέσει ,ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος από αυτούς που θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι μαζί σου και είχες την τύχη να φας να πιείς και να μιλήσεις μαζί του.
Κάποτε είχαμε μια συζήτηση με τον Νίκο (ένα άλλο φίλο από το radiobubble) για το 5% που κάθετε και βλέπει σειρές στην ΝΕΤ. Λέγαμε πως γίνεται αφού όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μας τις βλέπουν να έχουν μόνο 5% τηλεθέαση, τελικά καταλήξαμε πως είμαστε το 5%.
Έτσι και με τον Παναγιώτη ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος για εμάς το 5% και η κάθε του εκπομπή ήταν σαν να μιλάμε όλοι μαζί μόνο που η φωνή μας είχε την ποιητικότητα και την ευαισθησία του Παναγιώτη.Εδώ μια τζούρα.
Θυμάμαι ένα βράδυ είχα τελειώσει εκπομπή και κατεβαίνοντας στο μπαρ είδα τον Παναγιώτη μόνο να κάθετε στο μπαρ με ένα ποτήρι ουίσκι να καπνίζει μόνος του. Κάθισα μαζί του να τα πούμε. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον είδα να τον έχει βάλει κάτω η αρρώστια ,είχε νικήσει για λίγο. Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι και έγραψα μετά από πολλά χρόνια. Το χαρτί αυτό το έδωσα σε ένα άλλο φίλο τον SigmaTaf μιας και δεν ήθελα να το κρατήσω αφού ήταν μια ήτα ένα γκολ από το γαμημένο σύμπαν σε μια πηγή ζωής και αισιοδοξίας στον μικρόκοσμο μου.
Επίσης θυμάμαι σε μια συζήτηση που είχε μιλήσει για τα ποιήματα που έγραφε ,του είχα πει τότε είναι κρίμα να μην τα εκδώσει ευτυχώς πρόλαβε και όταν διάβασα για αυτά σκέφτηκα τον ίδιο να χαμογελάει.
Αυτά τα λίγα για τον Παναγιώτη που γνώρισα τόσο λίγα χρόνια αλλά μου έδωσε τόσα πολλά .Στην κηδεία του δεν μπορώ να πάω αλλά και να μπορούσα δεν θα πήγαινα για μένα ο Παναγιώτης ζει ακόμα μέσα μου και απλά αρνούμαι να του πω αντίο,αν θέλετε πείτε ένα γεια εσείς για μένα.
Τον Παναγιώτη τον γνώρισα μέσα από τις εκπομπές του στο ραδιόφωνο γέλαγα και σκεφτόμουνα πόσο γαμώ τους τύπους πρέπει να είναι.
Όταν τον γνώρισα κατάλαβα πόσο έξω είχα πέσει ,ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος από αυτούς που θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι μαζί σου και είχες την τύχη να φας να πιείς και να μιλήσεις μαζί του.
Κάποτε είχαμε μια συζήτηση με τον Νίκο (ένα άλλο φίλο από το radiobubble) για το 5% που κάθετε και βλέπει σειρές στην ΝΕΤ. Λέγαμε πως γίνεται αφού όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μας τις βλέπουν να έχουν μόνο 5% τηλεθέαση, τελικά καταλήξαμε πως είμαστε το 5%.
Έτσι και με τον Παναγιώτη ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος για εμάς το 5% και η κάθε του εκπομπή ήταν σαν να μιλάμε όλοι μαζί μόνο που η φωνή μας είχε την ποιητικότητα και την ευαισθησία του Παναγιώτη.Εδώ μια τζούρα.
Θυμάμαι ένα βράδυ είχα τελειώσει εκπομπή και κατεβαίνοντας στο μπαρ είδα τον Παναγιώτη μόνο να κάθετε στο μπαρ με ένα ποτήρι ουίσκι να καπνίζει μόνος του. Κάθισα μαζί του να τα πούμε. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον είδα να τον έχει βάλει κάτω η αρρώστια ,είχε νικήσει για λίγο. Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι και έγραψα μετά από πολλά χρόνια. Το χαρτί αυτό το έδωσα σε ένα άλλο φίλο τον SigmaTaf μιας και δεν ήθελα να το κρατήσω αφού ήταν μια ήτα ένα γκολ από το γαμημένο σύμπαν σε μια πηγή ζωής και αισιοδοξίας στον μικρόκοσμο μου.
Επίσης θυμάμαι σε μια συζήτηση που είχε μιλήσει για τα ποιήματα που έγραφε ,του είχα πει τότε είναι κρίμα να μην τα εκδώσει ευτυχώς πρόλαβε και όταν διάβασα για αυτά σκέφτηκα τον ίδιο να χαμογελάει.
Αυτά τα λίγα για τον Παναγιώτη που γνώρισα τόσο λίγα χρόνια αλλά μου έδωσε τόσα πολλά .Στην κηδεία του δεν μπορώ να πάω αλλά και να μπορούσα δεν θα πήγαινα για μένα ο Παναγιώτης ζει ακόμα μέσα μου και απλά αρνούμαι να του πω αντίο,αν θέλετε πείτε ένα γεια εσείς για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου